Η φορολογία αποτέλεσε έναν από τους κύριους παράγοντες που οδήγησαν στη Γαλλική Επανάσταση. Στα τέλη του 18ου αιώνα, το φορολογικό σύστημα της Γαλλίας ήταν υπερβολικά βαρύ, αναποτελεσματικό και άδικο. Η πλειονότητα των φόρων επιβαλλόταν στο Τρίτο Κτήμα, δηλαδή στους κοινούς ανθρώπους, ενώ οι ευγενείς και ο κλήρος απολάμβαναν σημαντικές απαλλαγές.
Οι άμεσοι φόροι, όπως ο φόρος γης (taille) και ο φόρος περιουσίας (vingtième), επιβαλλόταν κυρίως στους αγρότες και τους αστούς. Οι έμμεσοι φόροι, όπως ο φόρος αλατιού (gabelle) και οι δασμοί (traites), επιβάρυναν όλους τους πολίτες, αλλά ήταν ιδιαίτερα δυσβάσταχτοι για τους φτωχότερους. Επιπλέον, οι αγρότες ήταν υποχρεωμένοι να παρέχουν δωρεάν εργασία για δημόσια έργα (corvée) και να πληρώνουν δέκατα στην Εκκλησία.
Η αδικία του φορολογικού συστήματος προκάλεσε έντονη δυσαρέσκεια και αποτέλεσε σημαντικό παράγοντα για την έκρηξη της Επανάστασης. Οι προσπάθειες μεταρρύθμισης του συστήματος από τους βασιλείς Λουδοβίκο XIV και Λουδοβίκο XV απέτυχαν λόγω των αντιδράσεων των ευγενών και του κλήρου, που κατάφεραν να διατηρήσουν τις απαλλαγές τους.
Η Γαλλική Επανάσταση ήταν, εν μέρει, αποτέλεσμα της αδυναμίας του κράτους να επιβάλει ένα δίκαιο και αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα. Οι ανισότητες και οι αδικίες του παλαιού καθεστώτος οδήγησαν τους κοινούς ανθρώπους να απαιτήσουν αλλαγές και να αγωνιστούν για μια πιο δίκαιη κοινωνία.
